شاهمرادی در مجموعه «خانه» تلاش کرده تا تجربه زیسته و سبک کار اختصاصی‌اش را با روایتی معاصر به برساخته‌ای نو بدل کند. به همین خاطر است که نقاش با انتخاب کادرهای بسته می‌کوشد تا یک وضعیت مشخص را با اتکا به دلالت‌های معنایی، در جهانی بی‌زمان و بی‌مکان جاودان سازد. انتخاب مکان‌ها و اشیا که به‌خودی خود از جنس خاطره و نوستالژیک هستند، در نهایت به مثابه یک عکس فوری در نقاشی‌های او عمل می‌کنند، که در امتداد دو روایت متفاوت رنگی و نورپردازی هربار صورتی نو می‌یابند و از زوال آنها جلوگیری می‌شود. پس این مجموعه خاموش و آشنا بیش از آنکه مرثیه‌ای برای زوال باشند، ستایشی از زندگی هستند و سیما شاهمرادی کاشف بازتاب‌های متکسر سایه روشن‌های آن.
کیانوش معتقدی
